Met WiFi verder...!

Kijk, als de kinderen maar lang genoeg zeuren dat ze zonder WiFi geen leven hebben dan kopen de ouders dat toch gewoon? Zo werkt dat. Mij hoor je niet klagen, ik ben allang blij dat ik weer volop contact kan hebben met andere mensen dan mijn gastgezin. Ja, het ging de afgelopen tijd niet zo lekker hier.

Het gezin heeft in de tussentijd al 2x duidelijk gemaakt dat ze eigenlijk niet tevreden zijn over de hoeveelheid Engels die ik spreek, maar ik durf ook niet goed duidelijk te maken dat als zij geen interesse tonen en Spaans blijven spreken met de kinderen daar ook weinig verandering in zal komen. Deze week begon gelukkig beter, want de moeder is weer aan het werk. Dat betekent dat ik in de ochtend alleen met de kinderen ben (en soms ook even met de vader) en ze hebben nog nooit zoveel met mij gekletst. Telkens als de ouders uit beeld zijn, komen de vragen en de verhalen los. Zo jammer dat dat dan weer niet wordt gezien en beloond... Daarnaast was het ook nog een leuk verhaal toen ik naar Sevilla ging.

Toen ik dat tripje plande, was het geen probleem om mij af te zetten bij het treinstation van dit stadje. Toen het echter vrijdag was en iedereen uit de siësta was en klaar met merienda (snack rond 6 uur) vertrokken ze met z'n allen naar het strand zonder da tik kon ingrijpen. Hals over kop heb ik een fiets gepakt en ben ik naar het station geracet. Net op tijd haalde ik mijn trein, maar dat werd mij niet in dank afgenomen. Twee korte en directe smsjes maakten duidelijk dat ze daar niet van gediend waren en de fiets op gingen halen. Toen ik op zondag vroeg of ze toevallig in de gelegenheid waren om mij op te pikken kreeg ik als reactie:"een au-pair moet ons werk uit handen nemen, niet meer werk opleveren." Vanaf dat moment durf ik dus ook niks meer te vragen, want "nee dat gaat niet" was ook een antwoord geweest in plaats van deze onvriendelijke reactie. Sevilla was echt een prachtstad en ik heb er zo'n leuke tijd gehad, dat ik er eerlijk gezegd geen zin meer in had om terug te keren naar mijn gastgezin. Toen er ook nog iets niet helemaal rond bleek te zijn met mijn aanmelding voor de Universiteit ben ik meteen gaan kijken of ik mijn vlucht niet een paar dagen kan vervroegen. Dit kan voor een klein bedrag en dan vlieg ik op maandag terug in plaats van donderdag. Wat mij iets meer ruimte geeft om thuis dingen op orde te stellen, voordat ik aan een nieuwe studie begin. Plus, ik kan nog wel het maximale uit mijn weekenden met de andere au-pairs halen en heb minder saaie werkdagen voor de boeg. Nu zit ik in afwachting op een mailtje van de au-pair organisatie over hoe ik deze hele situatie met mijn gezin moet bespreken. Spannend dus.

Ondank die hobbel op de weg, wil ik de meiden hier voor geen goud achterlaten. We zijn nogmaals naar Bugalu geweest, waar ik ditmaal ook twee Nederlandse jongens (broers) ben tegen gekomen die wonder boven wonder uit Den Bosch komen! Super leuk mee gekletst natuurlijk en de jongste broer heeft ook nog eens een vriendin van mij weten te versieren: Valerie. Het is vandaag Valerie's laatste dag hier, dus ik ben gisteren met Lea naar haar toe gegaan met wijn en chocola om urenlang gezellig te kletsen en goed afscheid te nemen, We hebben afgesproken om sowieso een reünie te plannen, ookal is het maar met zijn drieën. Tsjechië, Duitsland en Nederland ligt niet zo ver uit elkaar, toch?

Verder ben ik ook nog een paar keer uiteten geweest, heb wandelingen gemaakt en mezelf enorm vermaakt! Sevilla is echt een aanrader voor een ieder, maar ga alsjeblieft niet als het 42 graden is. Tenzij je naar het aquarium wilt. Dat was ook leuk en voorzien van airco. Cadiz staat op de planning voor morgen. Met Lea en wie weet wie er last-minute nog bij komt. Granada wordt denk ik volgend weekend met Poppy, maar dat horen jullie wel weer als het zover is! Ik ga genieten en aftellen tegelijk, want ik mis mijn koude kikkerlandje waar mijn vrienden en vriendinnen zijn nu toch al wel een beetje.

Hasta luego!